Shanadoah National Park Op het vliegveld van Washington hebben we onze huurauto opgehaald waar we de komende 18 dagen mee op pad gingen. We hadden online een auto gereserveerd in de goedkoopst aangeboden klasse, immers moeten we om ons budget denken. Vanuit Nederland hadden we al een tweepersoons tentje meegenomen waarin we op de campings overnachten. Aangekomen bij het depot van de verhuurmaatschappij kregen we inderdaad een kaart met daarop de economy klasse. Met die kaart moesten we naar het bovendek om de auto op te halen. Eenmaal boven zeiden we met een gekke bek dat we de duurste auto gehuurd hadden en wezen naar een soort minibus. De man moest wat lachen, keek hoogstwaarschijnlijk naar Martine haar blonde haren en zei; oké, neem die maar. Natuurlijk geloofden we er niets van, maar nadat hij ons zijn rug toekeerden wisten we niet hoe snel we in die dikke bak moesten kruipen (zie foto). Het volgende doel was om op zoek te gaan naar een Walmart om de resterende campeerspullen op te halen en voedsel in te slaan. Dat bestond o.a. uit potten pastasaus, spaghetti, macaroni en blikken noedelsoep. Later kwamen we met behulp van de navigatie op onze tablet aan in Shanadoah national park. Een park midden in de bossen, vol met wilde dieren. De camping was enigszins verlaten, dus de herten hadden het terrein overgenomen. Bij het maken van het avondeten werden we door een man en vrouw geroepen of we een beer wilde zien. Die zat namelijk te eten in een appelboom. Helaas was die alweer vertrokken toen wij aankwamen. Maar ons doel was gezet: een wilde beer spotten. Dit was dan ook de reden dat we de eerste nacht niet geheel lekker hebben geslapen. Overal om je heen hoorde je beesten en je hebt geen idee wat je allemaal kan verwachten. De tweede dag in het park hebben we een trial gelopen naar een waterval. Door de hitte leidde de 3 uur durende bergloop tot een nat shirt, gelukkig hadden we op deze camping nog een lekkere douche. We bleven 2 dagen op deze camping en we hadden nog geen beer gespot, dus besloten we vroeg in de morgen voordat we vertrokken de wekker te zetten en een rondje te lopen. Die nacht hoorde we om ons tent steeds gegrom, we waren er heilig van overtuigd dat het een beer was. Toen de wekker om 06 uur ging (speciaal gezet om beren te spotten) zijn we opzoek gegaan waar het gegrom vandaan kwam. Wij muisstil in onze pyama die kant oplopen, bleek het dus serieus uit een camper te komen waar waarschijnlijk iemand heerlijk lag te snurken. Dus met gierende banden van de camping af op naar de Blue Ridge Parkway. De Blue Ridge Parkway is naar Amerikaanse smaak één van de mooiste wegen in hun land. De weg loopt door een groene strook van bossen en verbindt Shanadoah np met de Great Smokey Mountains. Dit betekent dat je op de weg niet harder mag dan 65 km per uur en dat 450 miles lang op alleen maar kronkelwegen. We werden dan ook enigszins raar aangekeken toen we een ranger vertelde dat we hier twee dagen over wilde doen. Natuurlijk had hij geen idee van onze stuurkunsten, want na 6 uur rijden schoten we al aardig op. De Parkway heeft iets weg van de Franse bergwegen, alleen is het uitzicht op deze weg veel mooier. Je ziet namelijk een decor van groene bergen met daarachter weer bergen zo ver als je oog reikt. Tussen deze berglagen hangt een blauwe gloed die het uitzicht een beetje dromerig maakt, vandaar waarschijnlijk ook de naam 'blue' rigde parkway. Na die 6 uur rijden gebeurde hetgeen waar we al lange tijd bang voor waren. De langst aanhoudende hitte sinds 1965 moest een keer onderbroken worden en wanneer komt dat slechter uit als Martine en Sven hoog in de stijle bergen rijden? Precies, we werden overspoeld door een waterval aan regen, hagel, onweer en bliksem. Daarbij veranderde de droge weg in een glijbaan waar naaktslakken jaloers op zouden worden en dus besloot coureur Martine de auto veilig op een uitkijkpunt te bonsjoeren. Daar werden we door de wind en regen alleen alle kanten op gegooid en dachten we ooit eens op discovery gezien te hebben dat we beter de storm uit konden rijden. Coureur nr 2 mocht zijn kunsten laten zien, maar ook die scheet 7 kleuren dus parkeerde we de auto op een picknick area naast alle andere gestrandde reizigers. Toen de storm afzwakte bleken we naast onze camping te zijn geparkeerd, waar we die nacht wilde overnachten. De camping zag er alleen uit als een zwemparadijs voor beren en dus niet toegankelijk voor ons poezelige tentje. De motels in het verder gelegen dorp hadden dit helaas ook door en vroegen per nacht rond de 90 a 100 dollar. Wij schrale Hollanders zijn natuurlijk niet gek en besloten ons bakbeest (de auto) slaapproof te maken en te parkeren langs de Blue Ridge Parkway. Die onmogelijke nacht gebeurde het mogelijke dan toch: Martine heeft een wilde beer gespot! Hoe? Ze werd wakker doordat ze de auto heen en weer voelde gaan, keek op en waarrempel daar liep een beer aan de overkant van de weg. Helaas kon ik niet meedelen in de vreugde, want ik sliep prins heerlijk (reclame) en zo vast als een blok in die auto. Echter, bleek dat ik toch een belangrijk aandeel heb gehad. Tijdens de reconstructie de volgende ochtend wees Martine de plek aan waar zij de beer van vandaan zag komen. Blijkt dat toch precies dezelfde plek te zijn waar ik die nacht mijn blaas heb geleegd. Oftewel die beer heeft even aan mijn plas geroken, werd bang en is er vandoor gegaan. Hoeveel mensen kunnen dat nou zeggen? Helaas denkt Martine hier anders over... Maargoed, terug op de Parkway voor de tweede lange dag was de lucht weer opgeklaard en scheen de zon. We vertrokken vroeg in de morgen en hadden super mooie uitzichten. We wisten meteen waarom de smokey mountains zo genoemd werden, want het leek alsof het bos op bepaalde plaatsen aan het roken was. Tussen de bomen uit kwamen er allerlei rookpluimen omhoog die zich samenvoegde in rookwolken die boven dallen bleven hangen (zie foto). In combinatie met de zon een onbeschrijflijk gezicht. Het tweede deel van de route vonden wij zelf ook een stuk mooier dan het eerste deel. Daarbij komt dat we nog geen uur onderweg waren of we zagen één van de weinige tegenliggers aankomen. Bij het naderen bleek dit niet om een auto te gaan maar om een...let op...zwarte beer!!! Doelstelling bereikt. Smokey Mountains National Park Bij aankomst op onze drukke camping (gelukkig) in Smokey mountain np hebben we even de tijd genomen om de tent strak op te zetten. Dat was een goede keuze, want in de nacht werden we wakker van de regen op het tentdoek. Dikke druppels en we konden elkaar amper verstaan zo hard als het ging. Helaas bleek onze tent, waar we de volgende ochtend achterkwamen, niet helemaal waterproef. We wilden dan ook het liefste vertrekken om de zon in Florida op gaan zoeken, maar omdat we al zoveel gereden hebben de afgelopen dagen hebben we toch maar besloten een dag in de kou te blijven en even onze rust te pakken. Deze camping had geen douche, maar aangezien we al 2 dagen niet gedouched hadden zijn we nog even naar een dorpje gereden naar een camping met douches, waar we stiekem gratis hebben gedoucht. De tweede dag hebben we gerelaxed en nog een kleine trial gelopen naar wederom een waterval. Eigenlijk zouden we in dit park 3 dagen blijven maar we hadden eigenlijk alles gezien, wilde geen trials meer lopen door de modder en 's nachts was het zo koud dat we na twee dagen besloten met gierende banden richting Florida te trekken. Florida Vanuit Atlanta zijn we naar St. Augustine gereden. Een plaats aan de oostkust van Florida. Het eerste dat we deden toen we aankwamen was rennend de zee in. Wat hadden we hier naar verlangt na alle warme dagen. De camping waar we verbleven betrof een staatspark dat houdt in: heel netjes en verzorgt, maar in een beschermd park waar veel bomen en rivieren zijn. Blijkt dat nou ook de ideale plaats te zijn waar alle muggen in Florida schijnen te wonen. Gevolg Martine 49 muggenbeten, Sven 8. Volgens ons steken alleen de mannenmuggen, dus vandaar deze rare verhouding. Vanuit St. Augustine zijn we naar Orlando gereden. Onderweg zijn we gestopt bij Daytona Beach omdat dit strand bekend staat de mogelijkheid te hebben om met de auto over het strand te rijden. Dat wilden we natuurlijk een keertje gedaan hebben (zie foto's). Orlando staat natuurlijk bekend om de stad met alle pretparken. Wegens budgettechnische redenen hebben we gekozen om maar naar 1 park te gaan, Disney World. Helaas was dit park vergeleken met Parijs erg klein en meer gericht op kleine kinderen. De parade optochten aan het einde van de avond waren daarom ook het hoogtepunt! Na Orlando zijn we weer terug gereden naar de Oostkust om lekker te chillen op het strand. Via Cape Carnaval en Cocoa Beach zijn we uitgekomen bij Port Pierce (voor de fanatieke Google Maps'ers). Hier verbleven we twee dagen op een camping. De Oostkust zou normaal gesproken een wat ruige zee moeten hebben waar je kunt surfen. Helaas was dit niet het geval. Sven was natuurlijk al eens aan de Westkust van Florida geweest en de stranden zijn daar toch een stuk mooier, breder en meer met een boulevard. Martine wilde dit ook eens zien, dus hadden we besloten om de oversteek te maken. Dit eindigde bij St. Petersburg waar we twee dagen verbleven in een motel bij Treasure Island (we waren de tent meer dan zat). Na twee dagen zijn we weer vertrokken om richting de Everglades National Park te rijden. We hebben hier een tour gemaakt over het moerasgebied met een airboat. Dat is een boot met zo'n propeller achterop. Zeker de moeite waard want je gaat vrij hard, ziet veel (4 alligators) en je gaat ver het park in. Vervolgens hebben we nog een trail gelopen (om alligators te spotten) en daarna hebben we het domste ooit gedaan: overnachten in het park zelf. Er was een staatspark camping in de Everglades aanwezig (bij het water en met bomen), fout 1. Er was rond 17 uur nog niemand anders dan ons te bekennen op de camping, fout 2. Rond 19 uur zagen we alle vogels wegvliegen uit het park richting de zee, fout 3. Om 19.30 begon de schemer op te trekken en vertrokken de gieren (wij bleven zitten en gingen koken), fout 4. Rond 20 uur toen de schemer onze voeten raakten was het raak. Van alle kanten werden we aangevallen door giga hongerige muggen. Serieus waar niet te beschrijven hoe erg. Binnen een minuut zaten we in de auto maar ook daar waren die beesten. We besloten om een klopjacht te houden in de auto om wat terrein terug te winnen. Dat resulteerde in een dak met behang van dode muggen. We waren die nacht dus opgesloten in de auto met de muggen die je gewoon aan de buitenkant op het raam zag zitten wachten op hun kans (het park uitrijden is hier geen optie snachts). Vervolgens kregen we rond 01 uur 's nachts, het moment dat we dachten dat er geen zuurstof meer was in de auto, een heerlijk thunderstorm over ons heen. Oftwel nog meer muggen en weer klaarwakker. De volgende ochtend met gierende banden het park uitgereden met slechts 3 uur slaap en heel veel muggenbeten. We gingen vervolgens naar Key West. Een eiland met het meest zuiderlijke punt van de Verenigde Staten. Om daar te komen rij je over een brug die verschillende eilandjes met elkaar verbind. Een erg mooi gezicht. Nadat we rond gekeken hadden op Key West moesten we die nacht even goed slapen, dus besloten we een motel op te zoeken in Homestead. Vervolgens hebben we nog één dag doorgebracht in Hollywood beach en zijn we nog even in Fort Launderdale geweest (Leuk!), voordat we naar Miami gingen. De twee dagen in Miami waren zeer geslaagd. Miami is echt een leuke, tropische en losse stad. 60% is hier Spaans en dat cultuurtje voel je ook wel een beetje. We hebben hier het art deco district bekeken, de ocean drive en zijn nog even wezen shoppen want dat kan hier heel goed. Helaas hadden we deze dagen geen mooi weer. De reden hiervoor was orkaan Isaac die binnen enkele dagen aan land zou komen. Man, man, wat een happening is dat. Elk programma op tv gaat over de orkaan, burgemeesters die de bevolking toespreken, overal reporters die live verslagen uitbrengen, waar de schuilkelders van de stad zich bevinden, etc. Als toerist in de stad denk je echt dat de aarde vergaat. Gelukkig draaide de orkaan over Cuba via de Key West langs ons. Nou ja langs ons: dat betekent evengoed windsnelheden in Miami van 40 a 50 km per uur, straten onder water en veel overlast. Het waren dan ook twee zenuwslopende dagen omdat we onze vlucht naar New York moesten halen. We vlogen de dag dat Isaac op Key West zou aankomen en het vliegveld van Miami zou sluiten als de storm 30 mph bereikte. Op internet hadden we opgezocht dat de windsnelheid om 10.30 uur (toen wij vlogen), 35 mph was. Gelukkig ging onze vlucht nog, maar op het nieuws in New York hoorde we dat er die dag 700 vluchten gecancelled waren. Geluk moet je afdwingen natuurlijk ;-) en de mega turbulentie onderweg voor lief nemen. Vanmiddag vliegen we naar Cairns in Australië, waarna we zullen afreizen richting het Zuiden. Hier de volgende keer meer over. We sluiten dit verhaal graag af met wat feitjes: - Met de huurauto hebben we 2930 miles afgelegd, meer dan 4700 kilometer - In totaal hebben we meer dan 85 muggenbeten te verwerken gekregen - Martine lag eerder in het water dan Sven (geschokt!) - We hebben 6 wilde alligators gezien - 'We survived hurricane Isaac' - Te vaak bij de McDonalds hebben gegeten - We hebben al meer dan 1400 foto's - Het is naar Cairns ruim 24 uur vliegen. Liefs