Hey iedereen, We hebben hier weer veel meegemaakt, maar er zitten ook dagen tussen dat we de hele dag op het strand liggen of aan het rijden zijn. Hieronder weer een verhaal over onze meegemaakte avonturen. Townsville Dit is de hoofdstad van de staat Queensland, waar we de afgelopen weken doorheen trokken. In deze stad wonen slechts 10.000 mensen. Dat is natuurlijk erg weinig voor een hoofdstad, maar niet zo opmerkelijk als je nagaat dat er in heel Australië 20 miljoen mensen wonen. De mensen leven dus erg verspreid in een land dat zelfs groter is dan heel Europa! Enfin, tot zo ver het demografische uitstapje. De stad zelf is een hele schone, mooie en relaxte stad. De eerste stad waar we zelf wel in zouden willen wonen. De highlights waren Castle Hill en prominade Het Strand. Het Strand is een lange boulevard met eettentjes, cafés en zwembaden naast het strand. Castle Hill is een hele hoge berg midden in de stad met uitzicht over de gehele stad en de oceaan.      Airlie beach - Whitsundays - Whitehaven beach Airlie Beach is zegmaar het Lloret de Mar van Australië. Een hoop jongeren, veel barren en een hoop lawaai. Natuurlijk heel gezellig, maar we zijn hier niet gekomen om daar ons geld aan te spenderen. Dat doen we liever aan een trip naar de Whitsundays. De Whitsundays bestaan uit 74 eilandjes die voor de kust liggen. Slechts 7 ervan zijn bewoonbaar en hebben resorts op het eiland voor de toeristen. Wat deze eilandengroep zo uniek maakt is dat de stranden hagelwit zijn en de zee hemelsblauw. Whitsunday Island is de bekendste en ook het grootste eiland van deze groep. Op dit eiland ligt het strand genaamd Whitehaven Beach en staat genoteerd in de top van de mooiste stranden ter wereld. Een kans om niet te laten liggen dachten wij zo! Nadat we onze rip weer in ons lijf hadden gezet (ja, het was behoorlijk prijzig), gingen we met de snelste boot van de eilandcruises eerst richting het Great Barrier Reef. Hier waren we natuurlijk al eens geweest, maar omdat het reef zo ver doorloopt naar het Zuiden grenst het ook aan deze eilandengroep. Overigens helemaal geen straf om het onderwaterparadijs nog eens te zien! Dit gedeelte van het rif lag dus dichter tegen de eilanden aan en daardoor hebben we dit keer tijdens het snorkelen meer kleurrijke vissen gezien dan de vorige trip. Het beste moment was toch wel dat we over een zeeschildpad zwommen die aan het eten was en dat hij vervolgens tikkertje wilde spelen met Sven. Zwemmen en aanraken van een zeeschildpad kunnen we dus ook van het lijstje strepen. Na het snorkelen ging de boot dan echt volle kracht naar Whitehaven Beach. Ken je dat plaatje van een wit strand met palmbomen, blauw water en een zeilboot voor anker? Dat dus, alleen dan 3x beter! Alsof je een ansichtkaart voor je neus had, of het uit een gefotoshopte catalogus kwam en of het sprookje waarheid bleek te zijn. Het zand was zo wit en fijn dat je er sieraden mee kunt poetsen en het water zo helder dat je het bijna kon drinken. De reden is een vulkaan 200 meter onder het water. Deze stuuwt het witte zand het strand op. Normaal is as van een vulkaan toch altijd zwart? Ja, maar in Australië is natuurlijk altijd alles anders...   Eungella national park Land inwaarts ligt het Eungella national park. Een bebost gebied met als centraal punt de broken river. We hebben hier een hele mooie trail door het regenwoud gelopen, maar belangrijker in de rivier leeft de platteus, in het Nederlands beter bekend als het vogelbekdier. Omdat dit dier erg schuw is, zijn er heel wat skills voor nodig om hem te zien. We voelden alweer een Cassowary-moment aankomen (het dier dus niet te zien krijgen). In het park was een uitkijkpunt gemaakt waar vanaf je een goed uitzicht had op het water. Bij aankomst zagen we daar 4 Duitsers op een opklapstoel zitten en over het water turen. Alsof het een soort sport was zoals vissen, en als wij ergens niet van houden... Met lood in de schoenen gingen we netjes naast hun staan en 'gezellig' meestaren over het water. Onderling praatte zij Duits en hadden wij nou net gelezen dat praten het dier afschrikt. Dus wij op zoek naar een andere spot (op aanwijzing van mensen). Op die gouden plek gingen we onze skills op de proef stellen: stokstijf stilstaan, niet ademen en je voordoen als een boom. Alsof we aan het solliciteren waren als wachter bij de Engelse garde. We bleken natuurtalenten want al vrij snel zagen we bubbeltjes uit het water komen. In onze hoofden speelde de soundtrack van yaws zich af want elk moment konden we de krokodilachtige gaan zien. Het was dan ook een teleurstelling toen het vogelbekdier aan het wateroppervalkte kwam. Je kunt hem namelijk in 1 hand vasthouden, is 40 cm lang en het weegt slechts 1,5 kilo. Toch was het wel een aandoenlijk gezicht. Met zijn 4 poten en platte bek lijkt het enigszins op een kleine bever. Op het moment dat Martine een foto wilde nemen schrok het beestje en dook het naar beneden. Kans gemist! We gingen dus weer op in onze rol in de hoop dat het terug zou komen. Voor iemand van twee meter zou het toch niet zo moeilijk moeten zijn om als boom te fungeren, was het niet dat de muggenfobie uit Amerika steeds grotere vormen begint aan te nemen. Elk kriebeltje gaat gepaard met een grondige inspectie van insecten, zowel op als in de kleren. Uiteindelijk kwam het vogelbekdier terug voor een ware fotoshoot (zie foto) en konden wij weer een dier aan ons lijstje toevoegen.     Cape Hillsborough Cape Hillsborough is een nationaal park met veel groen en een baai. Volgens de lonely planet zouden hier met zonsopkomst kangaroes op het strand lopen. Natuurlijk waren wij net ietwat te laat wakker om hier hoogte van te nemen. Een wekker zetten is natuurlijk geen optie! Wat ons wel op het strand verwelkomde waren zwarte vliegjes, te grote van een naaldenspeld, die je bijten en dan een rood vlekje achterlaten. Binnen een half uur leek het alsof we leden aan een combinatie van de mazelen en waterpokken. De volgende dag hoorden we dat het zandvliegen waren. Waar we die dag ook achter kwamen is dat Martine weer in de overtreffende trap moest gaan. Haar rode vlekken waren getransformeert naar kraters en jeukten als een muggenbeet (zie foto). Na behandeling van anti histamine gelukkig weer de oude vorm teruggekregen tesamen met een nieuwe fobie!   Een volle dag: vanaf Yeppoon, waar we relax op een camping bij het strand hebben gezeten (getipt door twee Nederlanders), rijden we naar het Emu Park. Hier staat een monument ter nagedachtenis aan James Cook, die de gehele Oostkust van Australië heeft ontdekt. We vervolgen onze weg naar Rockhampton, de 'beef' hoofdstad van Australië. Hier brengen we een bezoek aan de Capricorn Caves. Dit is een hoge grot met als centraal punt een grote holle ruimte waar banken in staan en dienst doet als kathedraal. In de kathedraal doet de toergids het licht uit en wordt er het nummer Amazing Grace gedraait. Erg indrukwekkend en veel mensen zijn zichtbaar ontroerd. De kathedraal heeft een akoestiek van 1.9, dat bijna de perfecte klank laat horen. Natuurlijk erg bijzonder voor een door de natuur gemaakte vorm. De dag eindigde bij de gratis dierentuin van Rockhampton. Met trots kunnen we jullie dan ook vertellen: "We've got him", de Cassowary is eindelijk gespot (zie foto). Ook hebben we onze eerste Koala en Wombat gezien. Natuurlijk tellen alleen de wilde dieren mee op ons lijstje, maar de Cassowary was toch wel erg leuk om te zien. Tot slot moesten we natuurlijk de beef hoofdstad in ere houden en hoe kun je dat beter doen dan bij de MacDonalds een beefburger te bestellen!   Harvey Bay In de maanden Augustus tot Oktober zwemmen walvissen vanuit het koude water naar  het warme water van Harvey bay. In het warme water gaan ze lekker samen plonzen, duiken, spelen en helemaal uit hun dak. Een soort zomervakantie oort voor walvissen. Daarnaast zijn ze ook reuze nieuwsgierig en daardoor kunnen boten zeer dichtbij komen en is er een kans dat je ze zelfs kunt aanraken. Dat wilden wij natuurlijk ook! Met onze boot, een catamaran met Nederlandse kapitein, duurde het 2,5 uur voordat we in het warme water waren. Het duurde daarna niet lang voordat we de eerste walvis zagen met jong. Zij hadden waarschijnlijk een avondje doorgetrokken, want ze waren nogal tam. Dus gingen we verder naar een andere groep walvissen. Dat leverde wel mooie plaatjes op (zie foto's). Helaas waren de walvissen deze dag niet ontzettend actief, maar om zulke beesten tot op 10 meter te naderen geeft echt een kick! Op de terugweg werd er een klimtouw achter de boot gespannen om mee te zwemmen: Sven erop, kapitein vol gas, Sven zijn zwembroek weg. Leuk! :-(   Rainbow beach Via Maryborough (een oude stad en de woning van de schrijfster van Mary Poppins), kwamen we aan in Rainbow Beach. Rainbow Beach is een drukke kustplaats met een groot strand en kliffen. Deze kliffen maken de plaats uniek, omdat zij kleuren hebben van geel, diep oranje tot rood. Daarnaast hebben we een trial gelopen naar een inmens grote zandvlakte die op een hoogte van 120 meter ligt (zie foto). Aan de ene kant zie je de zee en aan de andere kant kijk je uit over de stad. In Rainbow Beach kun je goedkoop aan het strand kamperen in een nationaal park. Twee campings zijn toegankelijk voor een normale auto, voor de andere moest je een 4Wdrive hebben. Tenminste dat is wat de informatie aangaf. Bij aankomst op een camping zagen we al dat het erg zanderig was. We besloten dus om eerst te voet een plek te vinden. Op campings van nationale parken is geen elektriciteit, douche of stromend water. Dat betekend dus een biotoilet. In Nederland worden die nog wel eens geleegd, maar hier doen ze het weer iets anders. Ze laten de natuur het werk doen. Oftewel een walm van stank over de hele camping. Nadat we een stankvrij plekje gevonden hadden reden we in onze camper erheen. Even achteruit inparkeren en jawel we zaten vast! De achterkant van de camper stond zegmaar gelijk met de grond. Een soort drijfzand effect. Nogmeer voor schut stonden we toen een klein meisjes aankwam lopen met een roze emmer en schep en met de vraag of we die van haar wilde lenen. Gelukkig kwam haar moeder en zus ons ook een handje helpen. Met veel gegraaf en houtsnippers kregen we de camper vrij. Tot zo ver ons huurcontract met "u mag niet op onverharde wegen rijden". Verderop bij de weg trouwens een andere geschikte plaats gevonden.     Brisbane Via Glass House Mountains national park zijn we naar Brisbane gereden. Glass House Mountains national park zijn een aantal stijle bergen die vanuit het niets uit het vlakke landschap steken. We hebben hier één berg beklommen en zijn naar een lookout punt gereden. Vervolgens zijn we doorgereden naar Brisbane. Onze mondhoeken trokken op van blijdschap toen we het aanzicht van de stad zagen vanaf de snelweg. Na alle stranden en bossen was deze drukke stad met een fraaie skyline een welkome afwisseling. Ook was dit de eerste hoogbouw die we gezien hebben in Australië. De stad zelf is commercieel, druk maar netjes. Voor toeristen is eigenlijk de South Bank de enige juiste plek waar een zwembad zit, verschillende musea en een mooi uitzicht heeft op de stad (zie foto). Verder zijn we nog naar verschillende parken (botanisch) geweest en de shopping district midden in de stad. Met 2,2 miljoen inwoners was deze stad toch meer gericht op de eigen bevolking, want binnen een dag hadden we de stad bekeken.   We sluiten dit keer graag op verzoek van vele af met een beschrijving van hoe onze dagen eruit zien. Hoe zien onze dagen eruit? Australië komt tot leven wanneer de zon opkomt, tussen 5 uur en 6 uur 'S morgens. Onze campervan heeft helaas geen verduisterende gordijnen, dus wanneer we niet van het ochtendlicht wakker worden dan is het wel van de mensen om ons heen. Als we op een camping staan hoor je de autodeuren slaan en wanneer we op een rest area of ander infintieve slaapplaats staan dan worden we wel wakker van de auto's die langsrazen. Omdat we in de campervan alles hebben, proberen we de overnachtingen zo goedkoop mogelijk te houden. Dat betekent dus dat we alleen een camping nemen als we kleren moeten wassen of zelf moeten bijtanken. Vaak is het wel even zoeken naar een geschikte slaapplaats, maar elke nacht op een camping van 30 dollar is ook zonde van het geld. Nadeel is wel dat we dus niet iedere dag een douche tot onze beschikking hebben. De oceaan of een koude douche op het strand biedt dan de oplossing. Nadat we het bed hebben opgeborgen gaan we eerst even lekker ontbijten met jawel, pindakaas (of iets dat erop lijkt)! Vervolgens bekijken we in de lonely planet wat we in de betreffende plaats kunnen doen of gaan we eerst even langs het visitors center. Het beste van Australië is dat je van te voren niks hoeft te regelen of te boeken. Bijna niemand die je hier spreekt weet ook nog wat ze de volgende dag gaan doen. No worries! Volgens ons is dit ook de beste manier om dit land te bereizen. Als je het ergens leuk hebt dan blijf je langer, anders ga je de beste volgende dag weer verder. Elke dag ziet er daarom anders uit. In de avond moet je er wel voor zorgen dat je tegen 18 uur gekookt, gegeten en afgewassen hebt, want als het eenmaal donker is dan gaat Australië slapen. Toch nog iets typisch Nederlands wat we in eer houden, 18 uur eten! We eten opzich nog best gevarieerd met de ene dag pasta met saus, de andere aardappelen of rijst met groente. We liggen dus vaak tussen 18 en 19 uur al in bed film of series te kijken op de tablet. De temperatuur ligt tussen de 22 en 28 graden en we hebben nog bijna geen regen gehad (even afkloppen). In het Australische klimaat leven we nu in de lente en naarmate we meer naar het Zuiden rijden zal de zomer haar intrede doen. Goed vooruitzicht dus! 'S avonds is de hemel echt volgeladen met sterren, vanuit het raam van de camper hebben we al een aantal vallende sterren gespot! Het rijden aan de linkerkant van de weg heeft nog maar aan één bestuurder bijna het leven gekost. Bij het inslaan van een weg die omhoog liep werden we even verrast door een moeder in een pickup truck die in de bocht op ons in kwam rijden. Natuurlijk onze fout, maar zij kon er wel om lachen.    Veel liefs xxx